Schizofrenia

[Niunka87]

Witam. Bardzo proszę o pomoc. Od jakiego czasu jestem w związku z partnerem że schizofrenią. To cudowny człowiek pokochałam go szczerą i prawdziwą miłością. Pokochał moje dzieci a one jego. Byliśmy szczęśliwi. Oświadczył mi się. Mówił że nikogo nigdy tak nie kochał że jestem wszystkim dla niego. Którego dnia wyjechaliśmy do Niemiec do pracy tam zaczęły się górki. Mój partner nie chciał wracał mówił że tam zostaniemy że będzie nam lżej. Ale to nie takie proste jak się ma dzieci. Coraz częściej były sprzeczki zazdrość wkoncu wyprowadził się do hotelu mówił że mam się zmienić wtedy wróci. Po kilku dniach znalazłam się w szpitalu był zły że nie dbam o siebie. Po wyjściu ze szpitala musiałam wrócić do Polski. Spędził z nami cały dzień na koniec powiedział że kocha że jesteśmy razem. Tylko to mnie trzymało przy życiu. Moja tęsknota była straszna wykreślam morze łez. Miałam tu załatwić papiery dzieciom i wrócić do niego. Czekałam z niecierpliwością. Na początku pisał że kocha mówił że kocha tęskni że chce żebyśmy przyjechali do niego. Później zaczął się wycofywać. Ja czułam że jest coś nie tak. Mówiłam teściowej że nie bierze leków ze jest inny. Ostatni dzień jak rozmawialiśmy pytałam czy naprawdę chce żebyśmy przyjechali i czy mnie kocha powiedział tak a czemu miałbym nie chcieć i że jestem dla niego prawie wszystkim a zawsze mówił że wszystkim. Czułam że niejest z nim dobrze. Od następnego dnia zamilkł nawet do syna przestał się odzywać co bardzo się kochali ale i od mamy ciotki. Po tygodniu mama zadzwoniła czy mam kontakt z nim bo też zaczyna się martwić. Poruszyłam niebo i ziemię żeby zdobyć nr do koordynatora okazało się że pracuje ale mama mówiła że nie robi zakupów praktycznie wogole. Było coraz gorzej. Musiałam pójść na psychoterapie brać leki nie radziłam sobie płakałam nie mogłam jeść itd. czułam że nie jest z nim dobrze. Po tygodniu dostałam wiadomość żeby po niego przyjechała i zabrała go do domu. Odrazu poprosiłam teściowa o to żebyśmy szybko po niego pojechały. To co tam zastanalam przeraziło mnie. Chudy nie ogolony nie kąpany oczy dziwne. Szok. Płacze do tej pory. Nie chciał wracać bo on jedzie dalej do pracy a tu go zwolnili. Po ciężkich próbach zabrałam go. Nocowaliśmy w innym mieście. Nie chciał spać ze mną w jednym łóżku. Serce mi pękało. Poszliśmy na spacer spytałam o nas powiedział że nas nie ma że go zdradziłam że mnie nie kocha. Boże myślałam że umrę. Po powrocie do Polski nie chciał wziąć leków mama zawiadomiła pogotowie wylądował w szpitalu nie chciał mnie widzieć. Teraz minęło ponad tydzień dzwoni do mnie bo przynoszę mu potrzebne rzeczy ale odwiedziny nie ma tam. Wczoraj prosił żebym pozdrowiła dzieci. Rozmawiał z synem mówił do niego synku że kocha itd. dziś zadzwonił o której będę i mówił że jak wyjdzie bo będzie chciał wziąć go na lody. Spytałam a co z uczuciem do mnie powiedział nie ma. Spytałam co jest powodem nie chciał odpowiedzieć. Nie mam już sił. Tak bardzo go kocham. Nie mogę w to uwierzyć. Niewiem czy mu to przejdzie. On nie wie co ja tu przeżywałam i przeżywam. Blagam proszę o pomoc. Czy ktoś miał tak samo. Czy mu to wróci ta miłości?

[hvp2]

Dawki szpitalne neuroleptyków potrafią wyleczyć człowieka z miłości oraz z popędu seksualnego. Możesz zwiększyć dystans, ale nie zrywać całkowicie, [u]wykazać cierpliwość i tolerancję[/u]. Znam osoby ze schizofrenią, które są w związkach oraz takie, które są samotne (tych drugich jest więcej). [b]Bardzo trudno wyrokować konkretny przypadek waszego związku[/b]!



Miłość może wrócić Twojemu partnerowi, gdy opuści szpital i będzie zażywał jedynie niskie dawki podtrzymujące neuroleptyków. Rzecz jednak w tym, że to nie jest pewne. Nie naciskaj na niego w najbliższym czasie co do deklaracji uczuciowych, [b]wykaż cierpliwość[/b] :!:

[amigo]

Ja odczuwam emocje na duzych dawkach neuroleptykow.Milosc, zlosc, radosc.Wiec sie nie zgodze do konca.

Poped seksualnly tez odczuwam - nie jest zle jesli chodzi o te sprawy.