Tango

[bertha]

Witam,





Ciesze sie, ze znalazlam to forum, ale pisac nie jest latwo...



Tak naprawde nie wiem od czego zaczac... Jest to moj pierwszy post.



Odszedl czlowiek, ktorego tak bardzo kochalam. Bylismy razem dwa lata. Na poczatku nic nie wiedzialam o jego chorobie. Byl cudowny taki inny, taki jak mozna sobie tylko wymarzyc, dobry, czuly, wyrozumialy, delikatny, madry. Byl moja miloscia, miloscia mojego zycia.

Mielismy swoje plany, marzenia, chcielismy byc razem. Cieszylismy sie kazda nasza chwila.



Po jakims czasie widzialam, ze zle sie z nim dzieje, oddalal sie, stawal sie taki inny, nie wiedzialam o co chodzi, oskarzal mie, sama nie wiedzialam o co? Pozniej byly przykre slowa, az nagle zamilkl. Odezwala sie choroba, psychoza, przypuszczam, ze byl nawet w szpitalu, mial rozne urojenia. Od roku nie odzywa sie wcale, zero kontaktu. Nie wiem nic o nim, milczy, odszedl.Tesknie do bolu. Kazdego dnia jest moja ostatnia mysla przed snem i pierwsza po przebudzeniu.



Widze, ze tak sobie pomagacie wzajemnie, wymieniacie sie doswiadczeniem, piekne.



Prosze o pomoc, jak to jest w tej chorobie? Czy On jeszcze wroci?? Ile ten stan moze trwac ??



Ciagle czekam... Bardzo Go kocham!

[Blanka]

Bertha, poczytaj tu trochę na forum jak sobie ludzie radzą, może da ci to trochę nadziei na jakieś zmiany. Nie bardzo zrozumiałam dlaczego odszedł? czy wszystko stracone? może trzeba zapoznać się z chorobą i odezwać do niego? Może to jest kwestia tego, że on się boi, że jak się dowiesz lub dowiedziałaś, że jest chory to go odrzucisz? Napisz co i jak.

[bertha]

Blanka pieknie dziekuje za odpowiedz.



Mial urojenia, nie potrafil odroznic rzeczywistosci od fantazji. Przestawal dbac o siebie, inaczej sie zachowywal, czesciej pil alkohol, mowil o samobojstwie...Pojawila sie gleboka psychoza i wtedy nie chcial mnie juz znac, wszystko widzial inaczej, inne fakty, inna rzeczywistosc. Moje argumenty, ze to nieprawda nie trafialy do niego. I tak bez slowa odszedl!!!



Kiedy zmienial leki potrzebowal czasu, az zaczna dzialac, wtedy chcial byc sam, czekalam. Przepraszal, wracal.



Czytam o tej chorobie, tutaj na forum przeczytalam prawie wszystko. W tej chorobie odrzuca sie osoby, ktore sie najbardziej kocha. Przeciez dzieki wsparciu, milosci szybciej wraca sie do zdrowia. Probuje wszystkiego, aby tylko sie odezwal, tak czesto dzwonie, telefon milczy, nie odpowiada, pisze tez cisza...Nigdy bym Go nie zostawila, tylko dlatego, ze jest chory. Kocham Go!



Ja nie boje sie tej choroby.Jestem silna. Nacodzien pracuje z ludzmi tak bardzo poszkodowanym przez los. Codziennie widze ludzkie dramaty ....cierpienie i samotnosc! A z ta choroba mozna zyc, przyjmowac lekarstwa, miec wsparcie, druga osobe obok.



Kiedy zagladam tu na to forum jest mi troszeczke lzej, ze moge sie podzielic tym co mnie tak bardzo boli.



Dziekuje!

[Blanka]

Proponuję na jakis czas też pomilczeć. Może musi się pogodzic z chorobą i jakos w niej odnaleźć. Czas działa na korzyść. Napiszę jutro. Trzymaj się, mój mąż też jest chory :)

[Margareth]

.

[bertha]

Blanka mowimy, ze ten kto umie czekac ten otwiera kazde drzwi... wiec czekam. Kocham Go i jestem cierpliwa. Ale to tak dlugo trwa i jest takie bardzo trudne.

Czas mija... a zycie jest przeciez takie krotkie...

[bertha]

Tak, pisalam do niego wiele razy i chyba to czytal skoro nie dostawalam zwrotow.

Margareth pytasz o jego rodzine? Hmmm...Spotkalam sie z jego rodzicami na poczatku, kiedy odszedl. Nie wiedzialam gdzie jest, dlaczego milczy, co sie z Nim dzieje?! Liczylam na pomoc! Ale nic sie nie dowiedzialam, nie chcieli mi nic powiedziec. Lubili mnie i to bardzo, byli zadowoleni, ze jestesmy razem, ze mamy plany na przyszlosc...



Temat choroby to temat Tabu w jego rodzinie.

[cezary123]

[quote="bertha"]Blanka mowimy, ze ten kto umie czekac ten otwiera kazde drzwi...[/quote]
Jeżeli On nie myśli o innej i też Ciebie kocha to wróci. W każdym przeciwnym przypadku życie rzeczywiście jest za krótkie...[quote="bertha"]Temat choroby to temat Tabu w jego rodzinie.[/quote]
Ano właśnie. Typowy problem. I to jeszcze bardziej pogarsza sprawę dla wszystkich.

Chciej rozmawiać albo z nim osobiście albo wcale.

[Mariii]

Jeśli czekasz już rok, to chyba nie masz po co czekać dalej.



PS

[size=tu wpisz wielkość czcionki, jaką chcesz zastosować][/size]

[bertha]

Zapomniec...

O Milosci

O uczuciu

O kims

Kogo sie kocha

Mozna tak???

Z dnia na dzien zapomniec

Wymazac wszystko z pamieci.

Wyczyscic serce z milosci.

Wspomnienia schowac na dnie szuflady.

Z mysli zrobic male latawce.

I puscic je z wiatrem.

Przeciac sznurki.

Niech pofruna gdzies daleko.

I nie wracaja.

...Mozna tak???

[mei]

[quote="bertha"]Zapomniec...

O Milosci

...Mozna tak???[/quote]

Jeżeli go kochałaś/kochasz, to nie. To tak z własnego doświadczenia. Tylko, że to ja jestem chora. Bez pracy. Z marnymi perspektywami. Z bardzo niską samooceną. Chyba go przerosła moja choroba, moje objawy, których był elementem i mnie zostawił. Prawie od roku żadnej wiadomości. Już się pogodziłam z tym, ale zapomnieć nie potrafię.

[cezary123]

Można tak!

Druga strona potrafiła?



Ale może jeszcze nie wszystko stracone. Osobno nie da się o tym zdecydować tylko jednak razem. Nawet na nie. Nic nigdy nie wiadomo.

[mei]

[quote="cezary123"]Osobno nie da się o tym zdecydować tylko jednak razem.[/quote]

Niby jak, jeżeli nie ma się kontaktu?

[cezary123]

[quote="mei"][quote="cezary123"]Osobno nie da się o tym zdecydować tylko jednak razem.[/quote]

Niby jak, jeżeli nie ma się kontaktu?[/quote]
Musi dojść do rozstrzygającego spotkania. Nawet jeżeli będzie to wyglądało tak, że zobaczy go gdzieś, kiedyś z inną :)

[Pamal]

Wysłałbyś na miejscu mei e-maila "co u Ciebie ja już się dobrze czuję"?

[cezary123]

[quote="mal"]Wysłałbyś na miejscu mei e-maila "co u Ciebie ja już się dobrze czuję"?[/quote]
Tak i dodałbym jeszcze "Co o mnie sądzisz?" :)

Jeżeli nie ma innej to wszystko może zostać uratowane.

[mei]

No ja niestety nie przemogę się i nie wyślę. Dziękuję Mal.

[Blanka]

Ja myślę, że można zapomnieć, a nawet uważam, że trzeba, że to nie jest łatwe to wiadomo, ale jak trzeba to trzeba. Nie można się wiecznie umartwiać. Trzeba sobie wytłumaczyć co i jak i rozpocząć proces zapominania. Oczywiście pozostanie to w pamięci, ale już nie będzie bolało. To jedyne wyjście i polecam je nieszczęśliwie zakochanym i po rozstaniach. Tobie Bertha radzę to przemyśleć, tylko, że Ty do końca nie wiesz chyba tak naprawdę do końca co jest grane :(

Mei , tez bym nie wysłała maila w określonych okolicznościach.

[bertha]

Blanka “Ty do końca nie wiesz chyba tak naprawdę do końca co jest grane “



Wlasnie tak jest jak napisalas, nie wiem co sie z Nim dzieje i dlatego czekam.



Taak! rok to bardzo dlugo! Ale my kobiety, jesli kochamy to potrafimy czekac.

Taka optymistka ze mnie, pomimo wszystko. Rozum i serce nigdy nie ida w parze...

[bertha]

Cezary123 “Ale może jeszcze nie wszystko stracone”

Dodales mi otuchy.



Dzieki!



Czasami czytam, ze ktos jest w szpitalu dwa tygodnie, miesiac, trzy, ale czy mozna byc w szpitalu dluzej niz pol roku, jesli leczenie nie daje rezultatow i dlaczego?