Miał tylko kilka stanów silnej psychozy, jeden raz był w szpitalu.
Problem jest taki, że jestem z tym wszystkim zupełnie sama od zawsze. Nie mam już siły. Jestem już w podeszłym wieku, leczę się na depresję (bez większych efektów), ale ostatnio chyba coś we mnie pękło. Syn źle się do mnie odnosi, ale ostatnio granice zostały mocno przekroczone. Wyzwiska, jakimi mnie obficie obrzuca są tak dołujące, że jestem bliska jakiejś "ucieczki w nieznane", porzucenia wszystkiego i niech się dzieje co chce. Moja cierpliwość i siły chyba się wyczerpały.
Właściwie w ogóle się do siebie nie odzywamy, syn nie chce rozmawiać, a o jakichś konkretnych i problematycznych sprawach ... w ogóle. Każde, nawet najzwyklejsze pytanie, stwierdzenie na zupełnie obojętne tematy jest przez niego postrzegane jako "atak" na niego?. Odpowiedzią są tylko wyzwiska. Przestałam więc reagować i siedzę jak mysz w swoim pokoiku. Sporadycznie, kiedy jestem mu potrzebna, np.aby zawieźć go w jakieś miejsce, potrafi odezwać się normalnie. Ale już w samochodzie mam piekło. Po ostatnim wyjeździe obiecałam sobie, że już nigdy więcej nie wpuszczę go do auta. Od kilku dni (po takim incydencie) nie mogę dojść do siebie, nie mam już siły.
Mieszkamy obecnie na wsi (synowi bardzo przeszkadzał hałas dużego miasta).
Czuję się kompletnie zaszczuta i w sytuacji bez wyjścia. Żal mi go, ale jak tak dalej pójdzie to wkrótce on zostanie zupełnie sam (nie, nie jest to zapowiedź samobójstwa, ale widzę co się ze mną dzieje i po prostu jestem na najlepszej drodze do grobu).
Czy macie takie sytuacje, jak sobie radzicie?
