Uprowadzenie syna chorego na schizofrenie

[moi]

Katarzyno, to trudna sytuacja. Myślę, że najlepszym rozwiązaniem jest wspieranie chorego i opiekowanie się nim. Być może pomogłaby też terapia rodzinna, żeby chory wiedział, dostrzegał, że ma w innych członkach rodziny oparcie i zrozumienie. To wiele daje.



Pozdrawiam.m.

[mama Ania]

[quote="mei"]W pewnym sensie rozumiem Cezarego i ja. Często rodziny w dobrej wierze chcą decydować o życiu osoby z diagnozą. Uważają, że wiedzą lepiej, co jest dobre, a co złe dla tej osoby. [/quote]

W tym sensie, to ja również się zgadzam. To materia bardzo delikatna, łatwo tu o blędną decyzję, która niekoniecznie od razu będzie nadużyciem, ale błedem trudnym do naprawienia w przyszłości.



Ja również za chwilę stanę przed wielkim dylematem. Zrobić to co córka chce, czy to co ja uważam za słuszne. I wiem, jakąkolwiek decyzję podejmę, może się ona okazać błedna, gorzej - szkodliwa.

[mei]

To nie jest dokładnie cytat z tego, co napisałam. Nie powinno się ingerować w cytaty, dopisując coś do nich. Nie skonstruowałabym tak zdania.

[mama Ania]

Mei, rzeczywiście, przepraszam.

Edytowałam swój wpis, który najpierw wyglądał tak:


[quote="mama Ania"][quote="mei"]W pewnym sensie rozumiem Cezarego. Często rodziny w dobrej wierze chcą decydować o życiu osoby z diagnozą. Uważają, że wiedzą lepiej, co jest dobre, a co złe dla tej osoby. [/quote]

W tym sensie, to ja również się zgadzam. To materia bardzo delikatna, łatwo tu o blędną decyzję, która niekoniecznie od razu będzie nadużyciem, ale błedem trudnym do naprawienia w przyszłości.



Ja również za chwilę stanę przed wielkim dylematem. Zrobić to co córka chce, czy to co ja uważam za słuszne. I wiem, jakąkolwiek decyzję podejmę, może się ona okazać błedna, gorzej - szkodliwa.[/quote]

, chciałam zedytować na taki:


[quote="mama Ania"][quote="mei"]W pewnym sensie rozumiem Cezarego. Często rodziny w dobrej wierze chcą decydować o życiu osoby z diagnozą. Uważają, że wiedzą lepiej, co jest dobre, a co złe dla tej osoby. [/quote]

W tym sensie, to [b][u]rozumiem Cezarego i ja[/u][/b]. To materia bardzo delikatna, łatwo tu o blędną decyzję, która niekoniecznie od razu będzie nadużyciem, ale błedem trudnym do naprawienia w przyszłości.



Ja również za chwilę stanę przed wielkim dylematem. Zrobić to co córka chce, czy to co ja uważam za słuszne. I wiem, jakąkolwiek decyzję podejmę, może się ona okazać błedna, gorzej - szkodliwa.[/quote]

, a w pośpiechu wstawiłam "i ja" do Twojego cytatu.



Jeszcze raz przepraszam, błąd niezamierzony.

[cezary123]

[quote="mama Ania"]


Ja rozumiem, że sprawa usamodzielnienia chorych wywołuje tyle emocji.

Ale dlaczego nie przyjąć (jak nakazuje logika, o czym wyżej moi), ze ta garstka rodziców która się tutaj pojawia, ma czyste intencje? Jeśli Cezary uważasz inaczej, to jakakolwiek dyskusja na jakikolwiek temat nie będzie miała sensu, zawsze można się czepić tego czy tamtego słówka.[/quote]
Wiem, że rodzice chcą jak najlepiej.

Wiem też, że w schizofrenii nieuchronna jest stopniowa degradacja i pojawi się, czy chcemy czy nie tak zwany defekt schizofreniczny. Nawet u najlepiej leczonej osoby.

Rodzice mogą mieć najczystsze intencje, ale to nie jest ich życie. Zdrowymi dorosłymi dziećmi też by chcieli kierować do końca.

Dlatego napisałem o obiektywnych konsekwencjach, nawet jeżeli to będzie szpital. Inaczej może się okazać, że obie strony sugerują się nawzajem i zrezygnowane wpędzają w niezdrową zależność.

Wiem, że osoba, która często ma psychozy wymaga kontroli i kierowania i zapobiegania nieszczęściom, ale też ma prawo próbować mieć własne sumienie i odpowiedzialność.

[mei]

Ok. Dziękuję.

[mei]

Cezary, co masz na myśli pisząc "defekt schizofreniczny" i jaka niby degradacja?

[moi]

[quote="cezary123"]
Wiem też, że w schizofrenii nieuchronna jest stopniowa degradacja i pojawi się, czy chcemy czy nie tak zwany defekt schizofreniczny. Nawet u najlepiej leczonej osoby. [/quote]

Nie wiem, skąd masz takie dane, ale nie jest to prawdą. W schizofrenii nie pojawia się "stopniowa degradacja", ani tzw. defekt schizofreniczny (cokolwiek to jest). Na lekach i po diagnozie można normalnie żyć, tworzyć związki i pracować. Myślę, że kluczowe jest dobry dobór leku.



Pozdrawiam.m.

[cezary123]

[quote="mei"]Cezary, co masz na myśli pisząc "defekt schizofreniczny" i jaka niby degradacja?[/quote]
To z książki A. Kępińskiego "Schizofrenia".

Trzy fazy schizofrenii: owładnięcia, adaptacji, degradacji.

Degradacja: otępienie szpitalne, mogące być następstwem zbyt aktywnego leczenia i monotonnego reżimu szpitalnego - bladość afektywna, apatia, zobojętnienie, aż do rozpadu osobowości i zwykłego otępienia (uczuciowego, intelektualnego), wygasanie objawów choroby, rozpad (dezintegracja) występujący we wszystkich etapach ale w trzecim zmienia się w rozpad, oderwanie od rzeczywistości, dementia ex inactivitae ( otępienie, osłabienie pamięci, obniżenie poziomu intelektualnego), dedyferencjacja (zanik indywidualnego zróżnicowania prowadzący do ubóstwa form zachowania się) itd..

Spotyka się także w tej fazie zaburzenia wegetatywne, neurologiczne (degradacja łuku odruchowego).

Ciekawe, że Kępiński zalecał w takich przypadkach terapię pracą, albo jakiś mocny wstrząs emocjonalny.



Defekt schizofreniczny jest to trwała zmiana osobowości na skutek przebytej choroby.

Nie musi występować w każdym przypadku, w wielu przypadkach choroba nie zostawia śladów, pełna remisja w 30-50% przypadków, ale w pozostałych występuje widoczny czasem tylko w badaniach psychiatrycznych ubytek:

Defekt jest widoczny w trzech sektorach:

a) dynamika życiowa ulega obniżeniu, wrażenie, że w chorych coś „umarło”, „wygasło”, stają się uodpornieni na ciężkie przeżycia i zdarzenia (np. lepiej znosili okrucieństwa drugiej wojny światowej);

b)stosunek do ludzi zmienia się w kierunku izolowania, nieufności i podejrzliwości, zaciera się normalna perspektywa środowiska społecznego;

c) hamowanie/maskowanie: wzrost drażliwości, impulsywności, niewspółmiernych do sytuacji napięć emocjonalnych i zmian nastroju.

Na podstawie: Kępiński A. "Schizofrenia".

[cezary123]

Pytanie tylko, czy to jest powód, żeby zabierać komuś jego spadek i zarządzać jego kasą....

Cioci żadnej też bym nie dał.

[mei]

Z całym szacunkiem do Kępińskiego, on i jego twórczość to już zamierzchła przeszłość. Na starość każdemu grozi demencja i inne przypadłości właściwe dla tego wieku. Natomiast zdiagnozowane osoby mogą obecnie prowadzić satysfakcjonujące życie.

[cezary123]

[quote="mei"]Na starość każdemu grozi demencja i inne przypadłości właściwe dla tego wieku. Natomiast zdiagnozowane osoby mogą obecnie prowadzić satysfakcjonujące życie.[/quote]
Uważasz, że schizofrenia i psychozy nie nagryzają osobowości? Nie ma tak dobrze.

To by znaczyło, że nie są chorobami i są całkiem niegroźne.

[mei]

Życie samo w sobie zmienia osobowość Cezary. Nie pisz głupot i nie strasz ludzi.

[cezary123]

[quote="mei"]Życie samo w sobie zmienia osobowość Cezary. Nie pisz głupot i nie strasz ludzi.[/quote]
Zdrowych ludzi, a chorym zmienia dowolna choroba i życie.

Jak nie ja to powiem, to powie to psychiatra.

Marne nasze nadzieje. Za pół roku Laura wejdzie na forum i pochwali się, że wszystko skończyło się dobrze. Jak pewna żona pewnego męża kiedyś.

[mei]

Znasz w pełni zdrowych ludzi? Choroby, wypadki, tragedie, ale i szczęście zmieniają priorytety, przewartościowują ludzkie życie. Pisanie o jakimś defekcie i degradacji jest nadużyciem.

[cezary123]

[quote="mei"]Choroby, wypadki, tragedie, ale i szczęście zmieniają priorytety, przewartościowują ludzkie życie.[/quote]
Dla psychiatrów będzie interesujący tylko wpływ choroby psychicznej na życie.

Nie będą pytali o sprawy osobiste ani wypadki.

[cezary123]

Nie słyszałem, żeby kogoś ubezwłasnowolnili, tylko dlatego, że coś nowego przeżył i stał się innym człowiekiem.

Wróćmy lepiej do chorego psychicznie spadkobiercy.

[mei]

[quote="cezary123"][quote="mei"]Choroby, wypadki, tragedie, ale i szczęście zmieniają priorytety, przewartościowują ludzkie życie.[/quote]
Dla psychiatrów będzie interesujący tylko wpływ choroby psychicznej na życie.

Nie będą pytali o sprawy osobiste ani wypadki.[/quote]

Widocznie byłeś u złych psychiatrów.

[cezary123]

[quote="mei"]
Widocznie byłeś u złych psychiatrów.[/quote]
Wracając do Kępińskiego. To nie są prywatne wymysły, tylko dane z tysięcy przypadków. Pewne stałe wynikające z badań. Tacy byli ludzie.

To tak jakbyś protestowała, że po złamaniu nogi człowiek zwykle w pewien sposób inaczej porusza się.

[moi]

Cezary, porównaj sobie teorie Kepińskiego z teorię dezintegracji pozytywnej Kazimierza Dąbrowskiego - według niej choroba psychiczna może być czynnikiem przyśpieszającym nasz rozwój osobowościowy, społeczny, intelektualny i pod każdym innym względem.

Kępiński to nie wyrocznia. To tylko jakieś założenia, próba opisania fenomenu choroby psychicznej.



Pozdrawiam.m.