Jak mogę pomóc synowi ?

[Kikimora]

Nie wiem co mam zrobić, żeby pomóc synowi. Wiem, że źle się czuję, ma myśli samobójcze, objawy psychotyczne i straszną depresję. Całkowicie pogrążył się w chorobie. I tak od pewnego czasu tak krążymy od szpitala do lekarza, od lekarza do psychologa. Wszyscy tylko wypełniają nowe formularze i nas zbywają. Jak bierze leki to powinien być zdrowy, a że nie jest .... Nie wiem co zrobić, żeby syn uwierzył w siebie, bo to fajny i mądry chłopak. Żeby dał sobie czas na to by wszystko sobie poukładać. Żeby zaczął siebie akceptować i żeby szanował swoje życie bo to największa wartość. On ciągle twierdzi, że nic już dobrego go nie czeka, że jak popełni samobójstwo to rozwiąże problemy wszystkich. No i co tu zrobić, znowu do szpitala? Żeby tak chciał sam o siebie walczyć, ale on nie chce a może nie potrafi?

[cezary123]

Pozwolić mu się w pewnym stopniu usamodzielnić, starać o przetrwanie walczyć z porażkami i cieszyć własnymi sukcesami. Wtedy przynajmniej odpadnie mu argument, że jego samobójstwo "rozwiąże problemy wszystkich".

Jeżeli to depresja to koniecznie musi być pod stała opieką lekarza i brać antydepresanty, a jeżeli to poza tym coś innego to już samodzielnie musi odnaleźć radość swojego życia.

Powinien zadbać o swoje życie osobiste i przyjaciół, na przykład.

[Kikimora]

To schizofrenia paranoidalna. Syn jest pod opieką lekarza i bierze leki. Tylko, problem w tym,że nadal męczą go objawy psychotyczne.

Masz rację, chyba jestem nadopiekuńcza, ale to dlatego, że bardzo się o niego martwię. W każdym bądź razie postaram się dać mu więcej spokoju. I sobie też.

[zdrowy]

Mnie w tej chorobie szlak trafiał jak matka była nad opiekuńcza... no była bo jaka miała być, ale nie należy z tym przesadzać.

Syn z tego wyjdzie- nie ma się co zadręczać jego chorobą.Bo to nie służy ani jemu ani Wam czyli rodzinie.

Pomagać, wspierać, nic na siłę.

pozdrawiam,

[Odlegly]

[quote="Kikimora"]To schizofrenia paranoidalna. Syn jest pod opieką lekarza i bierze leki. Tylko, problem w tym,że nadal męczą go objawy psychotyczne.

Masz rację, chyba jestem nadopiekuńcza, ale to dlatego, że bardzo się o niego martwię. W każdym bądź razie postaram się dać mu więcej spokoju. I sobie też.[/quote]

O co chodzi z tym " ..dać mu więcej spokoju..." w waszym przypadku?

Spokój i cierpliwość to podstawa do zdrowienia, moim zdaniem.

[Bardo]

Wygląda na to, że syn jest teraz w najgorszym etapie choroby. Podstawa to dobrze dobrane leki, czas i wsparcie. Może brakuje mu też towarzystwa osób o podobnych problemach, jeśli to możliwe to proszę go do nas zaprosić, może na forum uda mu się otworzyć i porozmawiać o swoich przeżyciach z ludźmi którzy już to przechodzili.

[hvp2]

[quote="Kikimora"].... Nie wiem co zrobić, żeby syn uwierzył w siebie, bo to fajny i mądry chłopak. Żeby dał sobie czas na to by wszystko sobie poukładać. Żeby zaczął siebie akceptować i żeby szanował swoje życie bo to największa wartość. On ciągle twierdzi, że nic już dobrego go nie czeka, że jak popełni samobójstwo to rozwiąże problemy wszystkich. [/quote]
Antoni Kępiński napisał w książce "Schizofrenia", że do spontanicznych remisji często dochodzi u tych chorych, którzy zostają wyrwani ze swojego dotychczasowego środowiska, jak np. wskutek wojny.



Ja coś podobnego znam z własnego doświadczenia, że mi się poprawia w małej skali (chwilowo) jak wyjdę z domu na zakupy, w średniej skali jak gdzieś wyjeżdżam turystycznie i w dużej skali jak pracowałem zawodowo. Pamiętam nawet, jak mi się ongiś poprawiło jak przyjechali do nas krewni z zagranicy i mieszkali przez kilka dni.

[cezary123]

Ja się sam wyrwałem ze swojego dawnego środowiska, i najpierw polubiłem anonimowy tłum w mieście, a teraz zawieram nowe znajomości studenckie, zawodowe i osobiste na czystym od uprzedzeń terenie.

Jakoś wszystko w porządku i nie ma podstaw do martwienia się co będzie jak dowiedzą się, że byłem chory. Nie dowiedzą się i jakoś tam nie jestem " chory":)

To chyba tak działa to pozytywne sprzężenie zwrotne utrzymujące mnie w remisji.

[Bright Angel]

Być może jest to teraz depresja popsychotyczna, ale mija ona. U jednych szybciej, u innych później.

[Kikimora]

Dziękuję za wskazówki. Syn już jest na naszym forum. Myślę, że znalazł tu pokrewne dusze.

Co będzie dalej ? Nie wiem. Ja mam cały czas nadzieję, że będzie lepiej.

[praecox77]

Mówiłaś, że syn pomimo brania leków ma nadal objawy psychotyczne. Może leki ma dobrze dobrane, jednak bywa tak, że dawka jest nieodpowiednia i należałoby ją zmniejszyć bądź zwiększyć. Jednak taka decyzja powinna zapaść przez psychiatrę. Pozdrawiam

[Kikimora]

Nikt mu do tej pory nie zmieniał dawek leku. Odstawiano i zlecano nowe. Może to dobra droga. Trzeba to omówić z psychiatrą.

[moi]

[quote="Kikimora"] Odstawiano i zlecano nowe. [/quote]

Pełne działanie leku ujawnia się po około czterech tygodniach. Jeśli synowi częściej zmieniano leki, przed upływem tego czasu, to należy na to zwrócić uwagę lekarzowi.



Pozdrawiam.m.

[Pamiętnik Matki]

[quote="Kikimora"]Nie wiem co mam zrobić, żeby pomóc synowi. Wiem, że źle się czuję, ma myśli samobójcze, objawy psychotyczne i straszną depresję. Całkowicie pogrążył się w chorobie. I tak od pewnego czasu tak krążymy od szpitala do lekarza, od lekarza do psychologa. Wszyscy tylko wypełniają nowe formularze i nas zbywają. Jak bierze leki to powinien być zdrowy, a że nie jest .... Nie wiem co zrobić, żeby syn uwierzył w siebie, bo to fajny i mądry chłopak. Żeby dał sobie czas na to by wszystko sobie poukładać. Żeby zaczął siebie akceptować i żeby szanował swoje życie bo to największa wartość. On ciągle twierdzi, że nic już dobrego go nie czeka, że jak popełni samobójstwo to rozwiąże problemy wszystkich. No i co tu zrobić, znowu do szpitala? Żeby tak chciał sam o siebie walczyć, ale on nie chce a może nie potrafi?[/quote]

A może On chce sam o sobie stanowić i robić to co chcę. Powiedz mu ..... skoro tego chcesz to to zrób ale beze Mnie bo ja cenię życie.

Czasami gdy komuś na coś pozwolimy to zaczyna to doceniać. Może o to chodzi?

Może tego potrzebuje?

Ryzykowne jest to co napisałam ale kto to wie co On ma w głowie?



Pozdrawiam....

[Pamiętnik Matki]

[quote="Kikimora"]To schizofrenia paranoidalna. Syn jest pod opieką lekarza i bierze leki. Tylko, problem w tym,że nadal męczą go objawy psychotyczne.

Masz rację, chyba jestem nadopiekuńcza, ale to dlatego, że bardzo się o niego martwię. W każdym bądź razie postaram się dać mu więcej spokoju. I sobie też.[/quote]



Tak bycie nadopiekuńczą ma prawo zabierać możliwość opowiedzenia się za życiem.

Pamiętam, że i ja kiedyś/ jakiś czas temu/ byłam nadopiekuńcza. Od jakiegoś czasu moja opieka jest w równowadze i właściwie jest już inaczej to znaczy zaczął myśleć samodzielnie o życiu chociaż jeszcze chciał się na to życie targnąć. Mam nadzieję, że i to minie. Hm...

[Pamiętnik Matki]

[quote="hvp2"][quote="Kikimora"].... Nie wiem co zrobić, żeby syn uwierzył w siebie, bo to fajny i mądry chłopak. Żeby dał sobie czas na to by wszystko sobie poukładać. Żeby zaczął siebie akceptować i żeby szanował swoje życie bo to największa wartość. On ciągle twierdzi, że nic już dobrego go nie czeka, że jak popełni samobójstwo to rozwiąże problemy wszystkich. [/quote]
Antoni Kępiński napisał w książce "Schizofrenia", że do spontanicznych remisji często dochodzi u tych chorych, którzy zostają wyrwani ze swojego dotychczasowego środowiska, jak np. wskutek wojny.



Ja coś podobnego znam z własnego doświadczenia, że mi się poprawia w małej skali (chwilowo) jak wyjdę z domu na zakupy, w średniej skali jak gdzieś wyjeżdżam turystycznie i w dużej skali jak pracowałem zawodowo. Pamiętam nawet, jak mi się ongiś poprawiło jak przyjechali do nas krewni z zagranicy i mieszkali przez kilka dni.[/quote]

Ciekawe to co napisałeś o spontanicznej remisji...

Ja zauważyłam u Syna, że zawsze się to działo wtedy jak Mu coś nie wyszło to znaczy zrobił to a mu nie wyszło z punktu widzenia rezultatów.



Dlaczego tak się dzieje? Co psychologia mówi na ten temat?

Może tak samo jest u Twojego Syna?

[hvp2]

[quote="Pamiętnik Matki"]
Ja zauważyłam u Syna, że [b][color=#FF00FF]zawsze się to działo[/color][/b] wtedy jak Mu coś nie wyszło to znaczy zrobił to a mu nie wyszło z punktu widzenia rezultatów.[/quote]
Co to znaczy "TO" :?:

[Pamiętnik Matki]

Np: Zrobił stronę internetową nastawioną na przyniesienie dochodów. To miał być biznes i to Mu nie wyszło. Zrobił to poprzednim razem i teraz też. Produkt był taki sam tylko przedstawiony inaczej. To wprowadziło Go w jakiś amok........ zdenerwowanie.Wtedy się zaczynają w krótkim czasie po tym te konfabulacje. Czy może sam już ten pomysł na ten biznes tym jest.

"TO" jako zachowanie.



Obserwuję o co w tym chodzi?

[hvp2]

Ten mechanizm próbował tłumaczyć (moim zdaniem trafnie) psychiatra Kazimierz Jankowski w książce "Od psychiatrii biologicznej do humanistycznej... dwadzieścia lat później" (W-wa 1994).

[Kikimora]

Już jakiś czas temu powiedziałam synowi: decyduj jak ma wyglądać twoje życie.

Nikogo nie zmuszam do jedzenia a do życia mam kogoś zmuszać?

Ale ciężko się takie rzeczy mówi.