Wykład "Praca po kryzysie psychicznym – jak ją znaleźć i utrzymać się w niej?"

[Catastrophique]

Na wykładzie poruszam takie tematy jak rola pracy w naszym życiu, jak ją znaleźć pomimo braku doświadczenia, jak zaprojektować atrakcyjne dla pracodawcy CV oraz jak radzić sobie ze stresem w miejscu pracy.



https://youtu.be/28HKLnLpAm8

[Piotrek007]

Nie obejrzałem do końca,ale zgadzam się z tym,że praca jest bardzo potrzebna w przypadku osób z chorobami psychicznymi i jeśli tylko jest to możliwe trzeba próbować i nie zrażać się po pierwszej nieudanej próbie.Sam po kilkuletniej psychozie nie korzystałem z żadnej terapi i depresje,lęki,stres czy też ogólne nieprzystosowanie do życia w społeczeństwie które ewidentnie u mnie występowało po wielu latach życia w izolacji wyleczyłem przez "zmuszanie się" do przebywania wśród ludzi.Dzięki pracy pokonałem annhedonie,wzrosla moja pewność siebie i poczucie własnej wartości a kontakty z innymi ludźmi przestałem odbierać jako zagrożenie i zacząłem czerpać z nich wielką radość.Dzięki temu wszystkiemu zacząłem cieszyć się życiem a wszelkie trudności zacząłem traktować jako wyzwania zamiast od nich uciekać.Nie nastąpiło to od razu,potrzebowałem kilku lat ale teraz dzięki tej "radości" życia jestem bardzo daleki od powrotu psychoz a nawet jak kiedyś mnie dopadną to bardzo szybko wróce do normalnego życia.

[Catastrophique]

Fantastyczna, inspirująca historia, Piotrek. Ze mna bylo bardzo podobnie.

[Amannn]

Słuchaczy jest trzech? Kto to finansuje? Chyba ze katastrofa robi to jako wolontariat?



Ilość komunałów niesamowita. Podziwiam tych którzy tego wysłuchali do końca.

[Eden]

[color=#FFFFFF].[/color]

[Amannn]

Uważaj bo katastrofa się przewróci jak to przeczyta 😉



To jest sprzeczne z jego wykładem 😂

[Eden]

[color=#FFFFFF].[/color]

[Piotrek007]

W schizofrenii obraz choroby zmienia się na przestrzeni lat i zakładanie że skoro teraz jest źle to tak będzie zawsze jest błędem.Zawsze trzeba dążyć do aktywizacji społecznej i bycia niezależnym. Nie zawsze to jest możliwe i nie na każdym etapie choroby ale nie można być biernym przez całe życie.

[Piotrek007]

Ze stresem czy lękami trzeba walczyć a nie unikać całe życie żeby przypadkiem kolejna psychoza nie wybuchła.

[Piotrek007]

Mam przykład ze swojego życia jak pięć lat temu na oddziale dziennym poznałem swojego najlepszego przyjaciela. On wtedy miał 25 lat i nigdy nie pracował.Twierdził źe nie da sobie rady. Ja pracowałem wtedy na stróżówce i był u nas wolny wakat.Namówiłem go żeby spróbował i byłem świadkiem jak przez te pięć lat się zmieniał.Pierwszą jego służbę spędziłem z nim w pracy całe 24 godziny mimo że nikt mi za to nie miał zapłacić ale był tak zestresowany że bałem się że sobie nie poradzi i zrezygnuje.Niedawno zrobił kolejny krok i wyjechał do pracy w Niemczech. Sam sobie wszystko pozałatwiał i zorganizował. Jeszcze te pięć lat temu wszystko załatwiała za niego mama bo nie potrafił rozmawiać z ludźmi przez chorobliwą nieśmiałość. Ze mną było bardzo podobnie zanim poszedłem do pierwszej pracy.Nie można się poddawać i zakładać że zawsze będziemy cierpieć przez chorobę i czeka nas wegetacja do końca życia bo wtedy naprawdę tak może się stać.

[cezary123]

Praca jest potrzebna podmiotom gospodarczym ekonomicznie jako siła robocza, zasoby ludzkie. Jednostki pracujące też skłania do tego tzw. przymus ekonomiczny. Kto dostał się na stołek, ten baczy na to, aby z niego nie spaść czy nie dać się zrzucić.

I tyle. Nic ciekawego.

[Piotrek007]

[quote=cezary123 post_id=647612 time=1630402281 user_id=5244]
Praca jest potrzebna podmiotom gospodarczym ekonomicznie jako siła robocza, zasoby ludzkie. Jednostki pracujące też skłania do tego tzw. przymus ekonomiczny. Kto dostał się na stołek, ten baczy na to, aby z niego nie spaść czy nie dać się zrzucić.

I tyle. Nic ciekawego.
[/quote]

Powiedz to będąc w towarzystwie osób zdrowych widzących Twoje "odchyły" chorobowe. Dobrze wiesz że pisząc o pracy nie mam na myśli samego zarabiania pieniędzy.

[Piotrek007]

Nie mam na celu nikogo obrażać ani tym bardziej dołować bo doskonale wiem czym jest choroba schizofrenii. Mogę jedynie próbować motywować i tyle. Będąc osobą dorosłą na rencie uzależnioną od rodziny i często jeszcze bez satysfakcjonującego życia towarzyskiego nie osiągnie się szczęśliwego życia.Taka choroba niestety.

[cezary123]

[quote=Piotrek007 post_id=647614 time=1630402758 user_id=7641]




Powiedz to będąc w towarzystwie osób zdrowych widzących Twoje "odchyły" chorobowe. Dobrze wiesz że pisząc o pracy nie mam na myśli samego zarabiania pieniędzy.
[/quote]
Tak, ale taka jest gra rynkowa. Ktoś sprzedaje swoje umiejętności, ktoś kupuje, żeby na tym zarobić. Inwestuje się w to, co przynosi zysk. Inna sprawa to sfera ekonomii społecznej, gdzie pracodawca zarabia już na samym stworzeniu miejsca pracy dla kogoś, bo ma z góry dotacje z PFRON.

Pracowników motywuje się nie tylko finansowo, zgodzę się z tym. Daje im się możliwość uczestniczenia w zasobach firmy, szkoleń, rozwoju, kontaktów, ale to trzeba dobrze trafić.

Jeżeli chodzi o samorealizację, rozwój osobowości, spełnienie się, to według mnie odbywa się to bardziej w sferze prywatnej, osobistej, gdzie oczywiście inwestuje się w siebie środki zdobyte w pracy - na przykład buduje dom. Szczęśliwcami są ci, którzy realizują się 24 godziny na dobę, to znaczy praca współgra z ich celem i sensem życia.

Jeżeli praca jest uciążliwym obowiązkiem a nie pasją, to może zniszczyć całą satysfakcję z życia. Pół życia na mękę, a drugie pół na odżałowanie tamtej męki i bilans wychodzi na zero.

Ludzie poświęcają zdrowie dla pieniędzy, a potem poświęcają owe pieniądze na odratowanie zdrowia straconego dla pieniędzy i wychodzi absurd.

[cezary123]

[quote=Piotrek007 post_id=647616 time=1630403329 user_id=7641]
Będąc osobą dorosłą na rencie uzależnioną od rodziny i często jeszcze bez satysfakcjonującego życia towarzyskiego nie osiągnie się szczęśliwego życia.Taka choroba niestety.
[/quote]
Ale tego nikt przecież tak naprawdę nie chce. Nawet osoby niepełnosprawne, sparaliżowane na wózkach inwalidzkich często zostają specjalistami, na przykład informatykami.

[Piotrek007]

Poniekąd rozumie, że namawianie osoby chorej do podjęcia pracy jest odbierane jako atak.Większość z nas zna uczucie kiedy np. rodzina nalega na "ogarnięcie" się a my nie czujemy się na siłach. To jest przygnębiające uczucie i czujemy się pokrzywdzeni/niezrozumiani.

[cezary123]

Sądzę, że tu też jak wszędzie wyłazi podstawowy konstrukt osobowościowy mający wpływ na postawę, jaką człowiek przyjmie wobec siebie i świata i podejmowane działania czyli poczucie wartości.

Cała sztuka, żeby wyrobić sobie adekwatne poczucie własnej wartości, bo inaczej można mieć potencjał a nie wykorzystać go albo pozwolić zniszczyć innym.

[Piotrek007]

Ja tylko zachęcam do prób i nie poddawania się bo to jest odbieranie sobie nadzieji.Wiem co mi dała praca i o czym pisałem w pierwszym poście i wiem teź że nie każdemu zdrowie psychiczne pozwala na taki krok.

[Piotrek007]

Nie każdy tak jak ty Cezary ma bogatych rodziców a to czy ktoś podejmie próbę pokonania swoich ułomności poprzez pracę czy też poprzez inne zajęcia typu psychoterapią to i tak w przypadku polepszenia stanu zdrowia wszyscy spotkają się... w pracy :D

[Piotrek007]

Od rana jestem na forum i od rana jestem też w pracy.Od czasu do czasu ktoś przyjdzie, z kimś się pogada przez chwilę i to wystarczy żebym miał dobry humor.