Dlaczego nie możecie pracować w schizofrenii?

[Piotrek007]

[quote=Amannn post_id=649901 time=1632518958 user_id=10077]
[quote=Piotrek007 post_id=649489 time=1632249152 user_id=7641]
Pracuje do końca miesiąca a potem idę na resztę urlopu i dowidzenia :) .Pewnie zanim złoże papiery na rentę i zanim odbędzie się komisja miną ze trzy miesiące więc sobie trochę odpocznę zanim zacznę szukać innej pracy i bardzo się cieszę z tego powodu :)
[/quote]

Piotrek a nie lepiej jest ci iść na l4 a później na świadczenie rehabilitacyjne.
[/quote]

Chcę się zwolnić żeby na komisję w sprawie renty stanąć jako osoba niepracująca a poza tym ta praca niezbyt mi odpowiada i jak mam się męczyć to wolę znaleźć inną.

[Dumdum]

Ja pracuję, postawiłem na pracę, chociaż poniżej moich umiejętności, wiem, że przez to mogę stracić rentę w przyszłości mi nie przedłużą, ale za 800zł renty nie da się żyć i zrobić opłat, kupć tytoniu, opłacić OC, jest to nie możliwe trzeba pracować.

[Jaskolka]

Od jakiegoś czasu powstały w całej Polsce Zakłady Aktywności Zawodowej, dla osób niepełnosprawnych. Ja w takim pracuję, W moim zakładzie pomimo mojej pierwszej grupy ( dwie główne choroby ) za pozwoleniem lekarza pracuję w przyjemnych warunkach po 4 godziny. Dostaję wypłatę jak za pół etatu.

Warunki są miłe nie wymagają od nas tego co od zdrowych ludzi. Atutem jest oznaczenie w decyzji z PCPR ,, Ps'' czyli choroba psychiczna. Ale są też inne choroby jak stwardnienie rozsiane, rak, stan po zawale, Tacy pracownicy są w tych zakładach pożądani aby byli chętni do pracy.

Jestem na co dzień ogromnie zmęczona, tak bardzo że ledwo zwlekam się z łóżka i siedzę w łazience 5 min przed ubraniami i patrzę na nie aby się ubrać, Ale się ubieram i idę, ja chodzę przy chodziku.

Do pracy jak mieszkałam dalej dowoził mnie zakładowy samochód tak jak innych. Teraz mieszkam 150 m od zakładu więc dochodzę sama. Bardzo jest mi ciężko ale nie trzeba się poddawać, trzeba żyć,

[Wiktoria21]

Przed zachorowaniem próbowałam wielokrotnie znaleźć pracę ale nigdy mi się to nie udało. Moje wykształcenie jest nijakie. Nie mam żadnego doświadczenia i właściwie nic nie umiem. Mam zdiagnozowane zaburzenie schizoafektywne. Nie mam dużych dawek leków ale i tak mam problemy z koncentracją, z pamięcią, wahania nastroju, jeszcze zdarzają mi się urojenia i nadal mam problemy z wychodzeniem z domu. Staram się to przełamywać wychodzeniem do sklepu ale jeszcze nie mam odwagi by ruszyć gdzieś dalej. Myślałam o zrobieniu prawa jazdy, bo mieszkam w małej miejscowości i nawet kupiłam książkę z materiałami do nauki ale samo czytanie średnio mi wychodzi a co dopiero uczenie się tego. Obecnie jestem na rencie i mam orzeczoną całkowitą niezdolność do pracy. Chciałabym pracować ale czuję, że się do tego nie nadaję. Do tego dochodzą problemy w nawiązywaniu kontaktów. Zamierzam zacząć w przyszłym roku psychoterapię. Może to mi coś da.

[falling up]

praca jest za trudna po wypadnięciu z obiegu przez schizofrenie. mateusz przyznaje się że nie ma schizofrenii.



schizofrenia to tylko opinia człowieka zwanego psychiatrą. a schizofrenia to dla takich co czuja i widzą inaczej. w

[einsam]

Wiktoria21 będzie dobrze.Ja mam wyształcenie średnie ogólnokształcące,bez zawodu.Jestem na rencie.Jakoś żyję.Potrafię się cieszyć zwykłymi rzeczami.To,że świeci słońce.Jest zima.Będzie dobrze.

[Amannn]

[quote=Wiktoria21 post_id=657112 time=1640850990 user_id=10379]
Przed zachorowaniem próbowałam wielokrotnie znaleźć pracę ale nigdy mi się to nie udało. Moje wykształcenie jest nijakie. Nie mam żadnego doświadczenia i właściwie nic nie umiem. Mam zdiagnozowane zaburzenie schizoafektywne. Nie mam dużych dawek leków ale i tak mam problemy z koncentracją, z pamięcią, wahania nastroju, jeszcze zdarzają mi się urojenia i nadal mam problemy z wychodzeniem z domu. Staram się to przełamywać wychodzeniem do sklepu ale jeszcze nie mam odwagi by ruszyć gdzieś dalej. Myślałam o zrobieniu prawa jazdy, bo mieszkam w małej miejscowości i nawet kupiłam książkę z materiałami do nauki ale samo czytanie średnio mi wychodzi a co dopiero uczenie się tego. Obecnie jestem na rencie i mam orzeczoną całkowitą niezdolność do pracy. Chciałabym pracować ale czuję, że się do tego nie nadaję. Do tego dochodzą problemy w nawiązywaniu kontaktów. Zamierzam zacząć w przyszłym roku psychoterapię. Może to mi coś da.
[/quote]

W twoim przypadku praca raczej odpada

[Wiktoria21]

[quote=Amannn post_id=657202 time=1640931637 user_id=10077]
[quote=Wiktoria21 post_id=657112 time=1640850990 user_id=10379]
Przed zachorowaniem próbowałam wielokrotnie znaleźć pracę ale nigdy mi się to nie udało. Moje wykształcenie jest nijakie. Nie mam żadnego doświadczenia i właściwie nic nie umiem. Mam zdiagnozowane zaburzenie schizoafektywne. Nie mam dużych dawek leków ale i tak mam problemy z koncentracją, z pamięcią, wahania nastroju, jeszcze zdarzają mi się urojenia i nadal mam problemy z wychodzeniem z domu. Staram się to przełamywać wychodzeniem do sklepu ale jeszcze nie mam odwagi by ruszyć gdzieś dalej. Myślałam o zrobieniu prawa jazdy, bo mieszkam w małej miejscowości i nawet kupiłam książkę z materiałami do nauki ale samo czytanie średnio mi wychodzi a co dopiero uczenie się tego. Obecnie jestem na rencie i mam orzeczoną całkowitą niezdolność do pracy. Chciałabym pracować ale czuję, że się do tego nie nadaję. Do tego dochodzą problemy w nawiązywaniu kontaktów. Zamierzam zacząć w przyszłym roku psychoterapię. Może to mi coś da.
[/quote]

W twoim przypadku praca raczej odpada
[/quote]

Chyba faktycznie. Czasem mam wrażenie, że jednak mogłabym pracować ale pod warunkiem, krótkiego czasu pracy w ciągu dnia i ciągłym nadzorem jakiejś osoby a takiej pracy w mojej okolicy raczej nie ma.

[milusia12]

Mi raz po rozmowie rekrutacyjnej na pytanie dlaczego mnie nie przyjęli do pracy odpowiedź była że nie jestem samodzielna :(:/

No to sory myśl była taka: a prezydent jest samodzielny w zarządzaniu krajem???

[Jaskolka]

Kiedy jeszcze na początku po zaostrzenia choroby ale już w remisji chodziłam do Ośrodka Wsparcia to mieliśmy tam grupę osób ze swoja chorobą którą prowadziła pani psycholog. I raz jedno z nas opuściło grupę bo zdecydowało się pracować. Było nam smutno, że nas opuszcza. A ja czułam zazdrość, ze ma takie szczęście i przywilej. Bo to dla mnie oznaczało, że jest samodzielny. Pożegnaliśmy kolegę bardzo wyjątkowo.

Czy samodzielności można zazdrościć, ?

[Moniko02]

W każdym zakładzie pracy, w którym byłam i pracowałam (a pracowałam głównie na magazynach - w bardzo krótkich okresach czasu) pracodawcy na mnie krzyczeli i poganiali. Nie byłam w stanie rano wstawać i iść do pracy, to nie dla mnie. Lekarz mi wypisał takie oświadczenie dla pracodawców, że mogę pracować jedynie od godzin popołudniowych takich jak 14.00 czy 15.00. Rynek pracy nie zwalnia i wszystkich pracowników traktują równo. równość, ale czy to sprawiedliwe? sama do końca nie wiem. W pierwszych dniach pracy np. na magazynie Modoo (a byłam tam 4 dni) pracownicy ciągle mnie pospieszali i mówili, że nie ma czasu na szukanie ubrań.. A to był mój pierwszy dzień i czułam, że już się łamię w środku.

[przegłosowany]

Bałagan w oczach

[amigo]

Bo ze stresu sie zle czuję. Takie głupie kłótnie w domu powodują źle samopoczucie... A co dopiero w pracy. - Na razie daje na spokój. :angelic-grayflying:

[paulus318]

Nie lubie rutyny,wole dorobic czasem i czuc sie wolnym

[Jaskolka]

w normalnej pracy nie podołała bym fizycznie, Ale gdybym się tak czuła i siedziała w domu to bym nie dała rady z niego wyjść. Teraz wstaję, myje się, ubieram, maluję, czeszę, jem śniadanie i wychodzę, Wszystko to czego nie robię w weekend. Pomijam pracę, bo wszystkie te rzeczy które robię są dzięki temu ze pracuję. Aspekt niezależności finansowej jest też atrakcyjny.

[amigo]

Bo do pracy fizycznej się nie nadaję a do umysłowej nie mam odpowiedniego wykształcenia. :oops:

[Spokojny80]

[quote=Digital post_id=607211 time=1593625794 user_id=9645]
Jesteś tego pewna? Jakie dziwności? Czy to aby nie jest tak, że to wszystko jest wyłącznie w twojej głowie? Do której wglądu przecież nie ma nikt, a na zewnątrz nic nie widać? Często obawiamy się, że widać po nas chorobę, a to nieprawda. Ludzie są różni, jedni rozmowni, inni cisi, jeszcze inni wolni, kolejni szybcy i nikt nie rozpatruje tego przez pryzmat choroby. Przez pryzmat choroby ludzie zaczynają nas postrzegać dopiero wtedy gdy dowiadują się od nas o naszej chorobie. Wtedy wszystko co byśmy nie zrobili lub nie powiedzieli jest podyktowane naszą chorobą. W ich oczach. Niezależnie od tego czy to cos dobrego czy złego.
[/quote]
Dokładnie Digital.

[Spokojny80]

[quote=Amannn post_id=657202 time=1640931637 user_id=10077]
[quote=Wiktoria21 post_id=657112 time=1640850990 user_id=10379]
Przed zachorowaniem próbowałam wielokrotnie znaleźć pracę ale nigdy mi się to nie udało. Moje wykształcenie jest nijakie. Nie mam żadnego doświadczenia i właściwie nic nie umiem. Mam zdiagnozowane zaburzenie schizoafektywne. Nie mam dużych dawek leków ale i tak mam problemy z koncentracją, z pamięcią, wahania nastroju, jeszcze zdarzają mi się urojenia i nadal mam problemy z wychodzeniem z domu. Staram się to przełamywać wychodzeniem do sklepu ale jeszcze nie mam odwagi by ruszyć gdzieś dalej. Myślałam o zrobieniu prawa jazdy, bo mieszkam w małej miejscowości i nawet kupiłam książkę z materiałami do nauki ale samo czytanie średnio mi wychodzi a co dopiero uczenie się tego. Obecnie jestem na rencie i mam orzeczoną całkowitą niezdolność do pracy. Chciałabym pracować ale czuję, że się do tego nie nadaję. Do tego dochodzą problemy w nawiązywaniu kontaktów. Zamierzam zacząć w przyszłym roku psychoterapię. Może to mi coś da.
[/quote]

W twoim przypadku praca raczej odpada
[/quote]
A dlaczego odpada,może sobie wyrobić grupę niepełnosprawności i mieć spokojną pracę w ochronie w zakładzie pracy chronionej,załatwić rentę i jakoś żyć.Ja tak mam

[Spokojny80]

[quote=Amannn post_id=648022 time=1630755643 user_id=10077]
Nie kłam doskonale wiesz ze to jest standard międzynarodowy. Świadomie szkodzisz innym i tylko o to ci chodzi. Sam się trujesz i zależy ci żeby inni się też truli. Jesteś niesamowitym cynicznym perfidnym szkodnikiem i powinieneś być dawno zbanowany.
[/quote]
Leki trzeba brać cały czas.Są po dwadzieścia lat w remisji i dalej przyjmują leki,a są tacy że po dwudziestu latach remisji i dobrego samopoczucia porzucili leki i choroba uderzyła z poczwurną siłą.

[MM80]

Najważniejsze to sie nie poddawać, pieniądze zawsze sie przydadzą, do renty zawsze można dorobić, choc ja nie jestem na rencie tylko na etacie to polecam pracę z ludzmi jako częśc terapi wychodzenia z tego bagna.