Lenistwo

[azja]

Nie nie jesteśmy jakąś dużą grupą szczególnie dotkniętą lenistwem. Należy odróżnić stany totalnego zmęczenia organizmu od lenistwa.

Takie stany jak nie dbanie o swój wygląd spanie w jeansach bo ledwo się człowiek doczołga do łóżka totalne nic nierobienie bo się źle czujemy, niewyspane noce, niekąpanie się się przez dłuższy czas bo nawet ręki ci się nie chce podnieść, niedbanie o porządek w domu, niemycie naczyń w kuchni proste czynności z którymi przynajmniej ja mam problem pomyśleć a co dopiero zrobić. Ja to zauważam dopiero wtedy jak mam kilka razy w roku wspaniałe dni jakbym nie czuł choroby. Wtedy wszystko mi się chce i nie sprawia to dla mnie żadnego problemu. Po pierwsze to jest bariera psychiczna i fizyczna. Nikt tego nie zrozumie chyba że sam doświadcza. Moi dawni znajomi spotykając mnie na ulicy pierwsze co pytają czy mam pracę bo wiedzą że jestem na rencie. Dla nich to jesteśmy leniami i obibokami. Ja nie nazwałbym nikogo tak spośród Was bo wiem sam przechodzę przez to. Także nie róbcie sobie wyrzutów sumienia.

[Trickster]

Ja jestem leniwy... Jak mam coś do zrobienia to robię odrazu ( czy dom, rodzina, praca), ale jak mam wolne i 0 obowiązków to bym nic nie robił przez cały dzień :icon-mrgreen:

[Sportowiec]

Leń na prezydenta!

[Walet Pikowy]

"Leniuszek"każdy z nim walczy :roll:

[kotek]

Mam takich domowników, którzy zachowują się patologicznie bardzo łatwo, przez byle co (agresja zwłaszcza werbalna i psychiczna, rzadziej fizyczna, obraźliwe słowa, wulgaryzmy, nie wspominając już o podnoszeniu głosu) - z takimi ludźmi nie chce się współpracować! Jak się złoszczą, to ma się ochotę ich skrzywdzić za to, że wobec mnie zachowują się tak nieprzyjemnie... Mojej psychice mentalność moich rodziców może się jawić jako głupia jak but z lewej nogi.



Z natury gie mnie obchodzi, czym mam posprzątane w pokoju, czy nie... Teraz nie czuję winy, że nie pracuję, bo koronawirus (zresztą nawet wcześniej nie czułem). Nie lubię chodzić w maseczce (niewygodne), "poważnie boję się zakażenia" (nie tylko SARS-CoV-2). Mieszkam na wsi i nie mogę prowadzić samochodu, nawet nie próbowałem robić prawa jazdy.



Obecnie ostatni raz brałem prysznic około 4 tygodnie temu. Nie czuję jakiejś potrzeby bezpośrednich kontaktów z innymi ludźmi (z wyjątkiem intymnych, romantycznych, ale takie religia katolicka uważa za coś "gorszego" od celibatu).



W domu praktycznie nic nie robię. Czasem może obiorę ziemniaki czy odkurzę. Mam "lęk" przed zakażeniem i to także w pracach w domu i w gospodarstwie "przeszkadza". Teraz z moimi "natręctwami" dotyczącymi możliwości zakażenia może nawet do szkoły czy na studia nie mógłbym normalnie chodzić??

[Meduzola]

No jest coś takiego jak "załamanie dotychczasowej linii życiowej" w schizofrenii, u mnie objawiła się ona spowolnieniem psychomotorycznym, co zakończyło się przerwaniem studiów, ale tendencje do tego-jak introspekcyjnie kojarzę- ujawniły mi się już około dziesiątego roku życia: Bo nie przepadałam za WF-em, niechętnie mnie wybierano do drużyn w siatkę czy kosza, w domu pies rano długo czekał, aż wygrzebię się z pieleszy, by wyjść z nim na dwór (... lubiłam ćwiczenia "Callanetics" w domu...), wolałam się myć wieczorem niż rano. Potem przyplątały się problemy ze snem... Studia przyrywałam dwa razy, czyli można powiedzieć, że takich "załamań dotychczasowej linii życiowej" miałam dwa, co miało z drugiej strony jakiś aspekt psychologiczny- nie chciałam na owe czasy mieć jednego konkretnego wyuczonego zawodu. ...Schizofrenia ma też objawy dysfunkcji innych organów, nie tylko mózgu, jest chorobą ogólnoustrojową; patrz: 1. zespół metaboliczny, 2. niedoczynność tarczycy, 3. przesiąkliwość jelita grubego. Asymilacja chorego w rodzinie powinna polegać na tym, by pomóc mu stworzyć swój harmonogram dnia, umożliwić stałe posiłki, nie naciskać zbyt mocno, nie nadużywać języka perswazji, ale spokojnie powiedzieć, że ma np. ugotować makaron lub ziemniaki na obiad, zamieść w przedpokoju. Osobiście lubię mieć w rękach nożyczki, lubię wycinać zdjęcia z gazet i robić z tego kolaże, to moja ulubiona praca manualna. Trzeba szukać złotego środka: Osoba ze schizofrenią wie, że nie jest "dziką świnią w lesie", ale odrobina prymitywizmu/ prymitywności (?) to nie jest wielka ujma...

[rozszczepionyumysl]

Opiszę trochę siebie, sam widzę, że wpadłem w (jak to nazwać?) "pułapkę nicnierobienia".

Z jednej strony obecnie czuję się osłabiony i nieprzystosowany do realiów (mam anhedonię i mało rzeczy mi się chce, muszę się zmuszać do czynności), ale z drugiej mam poczucie niespełnienia zawodowego, rodzinnego i życiowego.



Chciałbym to zmienić (serio), półtora roku temu rzuciłem drugie studia (żadnych nie ukończyłem, przydałoby się iść do pracy, ale ten covid, widziałem, że szukają do ochrony ludzi (choć to ponad 20 km od miejsca zamieszkania, na strefie ekonomicznej, w mojej miejscowości nie ma za bardzo fabryk), ale trzeba mieć orzeczenie o niepełnosprawności. Nie wiem też, jak wyglądałoby branie Solianu, jakbym pracował na 3 zmiany. Pewnie mógłbym mieć orzeczenie, przewijały się o tym rozmowy z poprzednim lekarzem psychiatrą, ale wcześniej nie chciałem takiego orzeczenia na uczelnię (jak podejmowałem drugie studia, za pierwszym razem nie wiedziałem, że mam schizofrenię).



Nie chcę, żeby to zabrzmiało jak próba usprawiedliwiania siebie, ale pewnie tak brzmi. Jak w dobie covid wygląda cała sprawa z pośredniakiem? (widziałem, że pracują tylko wewnętrznie) Mama mówi, że muszę się wzmocnić, ale kiedy to nastąpi? Zależy to ode mnie, chciałbym mieć tą remisję choroby, ale mi się to nie udaje. Następną wizytę nie wiem kiedy będę miał (muszę się postarać, aby była w kwietniu, albo pod koniec marca) i co robić?

[redaktor]

Na szczescie ostatnio przestaje pomalutku byc leniwym. Wreszcie.



Bede szukal za jakis czas na serio pracy.

[Amannn]

Dobry pomysł Zawsze coś do renty dorobisz

[redaktor]

Nie lubię być tylko rencistą.

[Catastrophique]

Oby jak najwięcej chorych mialo takie podejście jak Twoje.

[redaktor]

No, trudno. Będę szukał na początek prostej pracy w handlu i gastronomii