cisza grobu jest tylko złudzeniem

[hagonbc]

Ten, kto przeżył śmierć osoby bliskiej, znajomego, kolegi, przyjaciela często poddaje się złudzeniu ciszy grobu, że niby "wszystko już w nim umarło a teraz jedzą go robaki" i czasami popada z tego powodu w smutek albo nawet rozpacz. Tymczasem śmierć NIE JEST KOŃCEM WSZYSTKIEGO - ŚMIERĆ JEST DOPIERO POCZĄTKIEM!. Tak, po śmierci nasze ciało jest skremowane albo rozkłada się w grobie ale nasza dusza, osobowość PRZECHODZI (a nie umiera) do nowego świata w którym dopiero będzie mogła żyć w sposób pełny i nieograniczony. Jest wręcz tak, że człowiek staje się dopiero w pełni człowiekiem po śmierci. Zatem śmierć nie jest końcem tylko jest PRZEJŚCIEM - przejściem w nowy wymiar egzystowania, pełniejszy i bardziej ludzki.

[hagonbc]

Śmierć tak naprawde nie istnieje! To jest tylko moment, ułamek sekundy, serce przestaje bić, mózg obumiera z braku tlenu i wtedy nagle budzimy się jako oddzielona od ciała dusza, osobowość.

[Amannn]

Tylko nikt tej duszy nigdy nie widział

[cezary123]

[quote=hagonbc post_id=678657 time=1666440829 user_id=8415]
Śmierć tak naprawde nie istnieje! To jest tylko moment, ułamek sekundy, serce przestaje bić, mózg obumiera z braku tlenu i wtedy nagle
[/quote]
Właśnie o to chodzi, że wtedy coś nie istnieje. Problem jest nie z byciem martwym a z niebyciem.

Świat znika tak jakby nigdy nie było, bo nie działa pamięć i świadomość w naszym mózgu, która podtrzymywała obraz rzeczywistości.

Niby nic strasznego, bo nic się nie staje, ale...

[cezary123]

Prawdopodobnie jedynym naturalnym wyjściem jest odtworzenie naszego żywego organizmu, tak jak reanimacja po utracie przytomności.

Chyba, że odkryją metodę przeskoku w inne osoby albo teorię wcielania się konkretnej osoby w postać przy nowych narodzinach czy poczęciu, tak jak to się dzieje naturalnie od pokoleń.

[cezary123]

No bo przecież z takiej ciszy grobu miliardoletniego, czyli z nicości, śmierci przednarodzeniowej wychodzimy. Musieliśmy tyle czekać jak gdyby świata nigdy nie było, chociaż obiektywna rzeczywistość trwała w najlepsze i istniały różne istoty, tylko że my nie byliśmy w nich, a kto inny.

Ciekawe od czego zależy nasze wreszcie zaistnienie w tym różnorodnym tłumie i pokoleniach. Od jakich czynników przyrodniczych, jakiego splotu wielkości fizycznych, przeskoku od kogoś żywego do siebie samego.